Maar hoe straks verder dan?
Zullen we zoomen? Ruim een jaar geleden hadden we onszelf deze vraag niet gesteld. Nu is het juist gangbaar om je collega’s te ontmoeten vanachter een schermpje. We zijn erop ingeregeld en zo waar, het bevalt in veel gevallen bijzonder goed. Om het nou hip te noemen is misschien een brug te ver, maar je niet meer druk hoeven maken over je aankomst- en je vertrektijd bij je dagelijkse afspraken, is wel helemaal van deze tijd. Niet meer in 1000 bochten en vanuit je persoonlijke habitat je werk doen en je contacten onderhouden. Wel zo efficiënt en in veel opzichten een uitkomst.
Het zou zo maar ons nieuwe normaal kunnen worden, ware het niet dat er ondertussen van alles droog is komen te staan. Vergelijk het met het droogvallen van een rivier. De stroom valt weg, het samenkomen rondom de dagelijkse levensader verdwijnt en wat rest is een droge bedding. Het naar elkaar toe bewegen, het bij elkaar willen zijn en met elkaar optrekken, het koffiemomentje of zelfs de eindeloze vergaderingen in desnoods warme vergaderruimtes. En het even bij je collega binnenlopen omdat je iets wilt afstemmen of gewoon omdat je er zin in hebt. Opgedroogd en vervangen door een werkzaam bestaan op afstand.
Heel voorzichtig beginnen sommige bedrijven weer met fysieke samenkomsten. Waar je een tijdje fysiek vrijaf bent geweest van je collega’s, sta je ineens weer oog in een oog en mag je ze bijna aanraken. Alsof een stuwmeer doorbreekt en het vruchtbare water zich in gulzige golven een weg baant. Een groot kippenhok, iedereen praat door elkaar, zo uitgelaten dat er zomaar weer contact is. De stemming is jubelachtig en uitbundig. Maar ook een onwennigheid waarbij bijna vergeten is hoe het ook alweer moet, dat contact maken, dat met elkaar zijn zonder dat veilige schermpje ertussen. De schraalheid van de droge bedding is voelbaar en de vraag rijst op: ‘hoe nu verder dan?’. Gaan we gewoon over tot de orde van de dag?
Want ja, we hebben van alles meegemaakt. Ieder van ons heeft op z’n eigen manier het afgelopen jaar ervaren en er een persoonlijk antwoord op gegeven. Er is het beste van gemaakt maar ook zoveel ingeleverd en opgeofferd. En dit verhaal moet verteld worden, moet gedeeld worden, in het team en onder de collega’s. Ook al lijkt het iets vanzelfsprekends dat we deze offers hebben gebracht, de wisselwerking op eenieder individueel en op het collectief van het team mag niet weggemoffeld worden. Het is naïef om te denken dat alles weer als vanouds verder gaat zonder dat we daar als team of organisatie bij stil hoeven te staan.
Want het is een wet van meden en perzen dat we pas tot de orde van de dag kunnen overgaan als de belevenissen zijn gedeeld en in het collectief zijn gebracht. Het werkt verbindend en activerend, om stil te staan bij wat er uit de afgelopen periode meegenomen mag worden en wat er losgelaten dient te worden. Dat geldt voor inhoudelijke plannen (projecten, initiatieven) maar ook voor persoonlijke inzichten en doelstellingen van mensen. Zo deden de oude stammen het aan het einde van een dag, een maand of een jaar, en zo is dat voor ons ook van belang om deze overgang te markeren. Met als doel om de focus en energie, maar ook de gezamenlijke inspiratie binnen je team weer te voeden.
Met nieuwe gezichtspunten en verse vergezichten in het verschiet. Samen met je collega’s.
Webdesign