Uitreiken

Afgelopen weekend logeerde onze kleindochter Josephine van 3 bij ons. Er stond lekkere muziek op tijdens het ontbijt, en voor ik het wist werd ik door haar uitgenodigd om samen te dansen. Haar handjes uitgestoken naar mij met een open gezichtje en een sprankeling in haar ogen.

Ze ging ervoor en ik ook. Ze danste werkelijk met mij, kwam steeds weer terug en pakte dan mijn handen, zo kon ik haar in het rond draaien met haar zwierrokje om haar vervolgens weer los te laten zodat we op ons zelf dansten, heen en weer, keer op keer. Wat begon als gewoon samen dansen mondde uit in een echte ontmoeting. Vol van vertrouwen reikte ze iedere keer weer uit en ik bedacht me dat ik niet gelukkiger kon zijn dan op dat moment daar in die keuken op die zondagochtend.

Twee weken daarvoor haalde het 3-jarige Turkse meisje Elif Perincek de wereldpers. Een zware aardbeving had Izmir in Turkije getroffen en Elif werd na 65 uur levend onder het puin vandaan gehaald. Het beeld van Elif haar vuistje stevig om de duim van de reddende brandweerman maakte haar in no-time tot een icoon voor hoop en vertrouwen in bange tijden. Vol ontzag keek ik naar de schare reddingswerkers die zich rondom dit kleine mensje hadden verzameld en waar op dat moment maar 1 ding telde: Elif haar leven redden!

Hartverscheurend en hartverwarmend tegelijkertijd

Tuurlijk, in het geval van Josephine is het haar oma en niet een vreemde. En in het geval van Elif is het een basisreactie van haar om zich vast te klampen om zo in veiligheid te komen. Maar daarmee is de kous niet af, er blijft altijd een soort lef en durf nodig als je uit wilt reiken. Want ja, uitreiken is niet altijd zonder risico, je kunt per slot afgewezen of losgelaten worden. Of dat je er niet bij mag horen of helemaal alleen achterblijft.

Ons leven bevindt zich op dit moment in grote turbulentie. En ja, dat is van alle eeuwen en tijden, en toch zijn wij het die hier en nu leven en een antwoord moeten geven. Toen Joe Biden z’n speech gaf waarin hij zich richt op bijeenbrengen in plaats van afscheiden of splitsen was ik zo ontroerd. Niet omdat het nieuw is wat hij zegt, maar dat hij het zegt in deze tijd waarin verenigen en samenbrengen de enige juiste antwoorden lijken. Zoals Merkel zich in al haar toegewijde jaren als Bondskanselier van Duitsland heeft toegelegd op diezelfde thema’s. Want afwenden of wegkijken van de door haar land toegebrachte schade is voor haar als mens gewoon geen optie. Geen gemakkelijke opgave, maar wel de enige waardoor haar land kon helen en Europa kon samenkomen. En als mensen met veel invloed deze weg kiezen, dan kiezen ze die niet enkel voor zichzelf maar voor de mensheid, voor ons als collectief.

En zo wordt ieder van ons elke dag opnieuw geconfronteerd met diezelfde vraag, namelijk of je het aandurft uit te reiken, naar je partner, naar je kind, naar je vader of moeder, naar je collega, naar je leidinggevende, naar je medewerkers, naar die ander! Gewoon omdat het hartverwarmend is en het bijna altijd zorgt voor een verrassende wending. Net als bij mij met Josephine of bij de brandweerlieden en Elif.