Het leven is een zijtak van de liefde, bevaarbaar en kort.
Er zijn kaarten voor en krankzinnige loodsen.
De levenden passeren de doden,
één voor één.
De liefde is groot en modderig en ondiep,
de liefde stroomt naar zee.
(Toon Tellegen uit ‘Daar zijn woorden voor’)
In november overleed mijn vader.
Opgelucht was ik, lang had zijn strijd geduurd, oud was hij geworden. Opgelucht bleef ik en daar was ik blij om. Toch knaagde een vraag: hoe kon ik nou alleen maar opgelucht zijn?
Waar was nou mijn verdriet?
Nog niet zo lang geleden had ik nog gedacht dat als mijn vader zou overlijden ik ontroostbaar zou zijn. En nu bleek het anders te liggen. Ik ging voorwaarts met mijn leven. Stilletjes genoot ik van de opluchting, was ik blij dat het daarbij bleef ...
In februari werd ik knorrig en onaangenaam. Ik weet het aan van alles. Een verhuizing, een druk vorig jaar, een operatie aan mijn voeten, mijn werk …! Het werd erger en ik riep: ‘ik ben over-spannen, dat moet het zijn’. Gelukkig, ik had een haakje waar ik mijn gevoel aan op kon hangen.
Ergens in een hoekje van mijn bewustzijn was er wel steeds een stem die zachtjes tegen me sprak: ‘je vader’, hoe is het nu met jouw verdriet om hem’? De stem was zacht en ik kon hem negeren.
De zomer breekt aan, ik verheug me op de open ruimte en de leegte. Ik voel me niet meer knorrig, maar wel licht droevig. Wat is er toch aan de hand denk ik? Natuurlijk, dat is ook zo, het is de drukte van het vorig jaar met zoveel indringende zaken, dat moet het zijn.
Het stemmetje fluistert opnieuw: ‘je vader’.
En ergens in de diepte borrelt het. Mijn verdriet om mijn vader, om wie hij was als vader en om wie hij niet was als vader. Om zijn kunstenaarschap en zijn prachtige giften die hij heeft nagelaten in zijn tekeningen. En alle duizend andere gedachten over hem. En ja, er is een lichte grijze sluier. Die heeft niet zoveel te maken met de drukte van het afgelopen jaar, maar alles met het verdriet om mijn vader. De lege ruimte, de zomertijd met zijn uitgestrektheid heeft mij geholpen om voorbij de opluchting te komen en te voelen dat ik rouw om hem. Toch een beetje ontroostbaar, juist omdat hij mijn vader was.
Pap ...
Ik besta en dit vind ik een wonder waar ik je voor altijd dankbaar voor ben
Volmaakte vaders bestaan niet, maar jij hield van mij en ik van jou.
Dank voor jouw hele eigen vaderschap, ik draag die in mijn hart.
Ik zal naar je uitkijken, tot we elkaar weer treffen. Met liefde ...
(gesproken woorden tijdens een hommage aan mijn vader in het Eye filmmuseum)
Webdesign