Eindelijk ben ik erachter! Ik ben een dakloze religieuze. Alleen de term al is in mijn ogen geweldig. Mijn eigen worsteling met geloof en religie en wat ik dan precies ben en waar ik dan bij hoor, kwamen onverwacht in een ander daglicht.
Ik val in een uitzending van het programma ‘Adieu God’ door Tijs van den Brink. Hij zoekt religieus opgevoede BN’ers op om te praten over hun keuze de kerk waarin zij zijn opgegroeid, te verlaten. Dit keer spreekt hij met Sofie van den Enk, presentator en columnist. Het is een ‘atypisch’ interview omdat Sofie juist geen religieuze achtergrond heeft.
Openhartig en in contact kun je het gesprek zeker noemen. Sofie heeft de moed om haar worsteling helemaal op tafel te leggen waarbij vooral de mening van haar sociale omgeving daarbij van doorslaggevende aard is: ‘Wat gaan mensen wel niet van mij denken als ik mij actief tot God ga wenden? En mijn partner ziet mij aankomen! Nee, het is echt not done in mijn kringen om me met religie bezig te houden. Dan ben ik misschien wel zwak, ik moet toch mijn eigen boontjes kunnen doppen. En daar komt nog bij dat ik mijn man, vrienden en kennissen echt kan aanraken, zo voel ik dat niet met bijvoorbeeld Jezus. Etc, etc ...’
Ook ik ben opgegroeid in een niet religieuze omgeving. De kerk zag ik als iets waar ik met een boog omheen moest lopen en waar niet veel goeds te halen was. Tot mijn 40ste was dit mijn grote overtuiging. Tot een dierbaar iemand op een dag tegen mij zei: ‘Jij bent een gelovige vrouw.’ En opeens ging er een luik open, misschien wel naar de hemel. Dit was helemaal waar. Ik ben een gelovige vrouw. Niet dat ik dat toen helemaal kon duiden of zo, maar ik kon wel voelen dat het de waarheid was.
Geloof en religie zijn verwant maar niet hetzelfde. Geloof is voor mij een vrijer begrip en komt los van iets waar je je toe moet verhouden, waar je trouw aan behoort te zijn, waar regels en oordelen aan vastzitten. Geloof is voor mij het gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde, dat wonderen bestaan en je werkelijk niet alles kunt maken of breken in het hier en nu. Er misschien wel een energieveld is waar we op aangesloten zijn en we ons aan kunnen toevertrouwen.
Uit hoe Sofie spreekt tijdens het interview kun je opmaken dat zij ook een ‘gelovige’ vrouw is, net als ik. Dat zij weliswaar worstelt met hoe haar geloof concreet vorm te geven, maar dat zij het al lang en breed is. Haar goddelijke momenten zijn wanneer zij iemand helpt. Hierover zegt zij: ‘Vanuit je meest pure lieve volle zelf geef je iets aan iemand anders. Dan wissel je echt iets uit met elkaar in een klein moment. De vreugde die je daarbij voelt en het contact dat je dan hebt, dat je voelt dat je elkaar echt even aanraakt.’
Toen ze dit zei had ze het ook over mij. Dat mijn geloof in de kleine momenten zit, in de verbinding en het contact met de ander en tegelijk met wat groter is dan ik. En dat zonder mijn contact met wat groter is dan ik, ik geen echte verbinding kan hebben met een ander.
Sofie eindigt met de lumineuze stelling dat zij een dakloze religieuze is. Haar woorden: ‘Ik geloof wel, ik denk toch wèl dat ik dat zo ervaar. Maar ik heb geen huis om het in te vieren.’
Misschien dat ik mezelf vanaf nu een dakloze gelovige ga noemen.
Adieu worsteling!
Webdesign