Al een aantal jaren hebben ik en een dierbare vriendin van mij sms gesprekken analoog aan de wijze en humoristische fabels van Toon Tellegen, waar ik zoveel van houd. Zij is ‘Aardmuis’ en ik ben ‘Pofadder’. Thuisgekomen van een intensieve bijeenkomst die ik begeleidde, hadden wij het volgende sms-gesprek:
Aardmuis:
Pof, hoop wel dat alles opgelost is…….?
Pofadder: Aard. Iedereen is opgelost. Vanmiddag bij het afscheid was er niemand meer te bekennen. Zo gek. Misschien moet ik het eens bespreken met de kikker. Die weet veel.
Aardmuis: En anders met de boktor ... die is zelf ook ooit eens opgelost ...
Pofadder: Tja, ik denk toch dat het een soort oplosmiddel is. Je weet wel Aard, zo’n middel om mee op te lossen. Ik heb het aan de slak gevraagd. Die weet er veel van. Die lost nog wel eens wat slijmsporen van zichzelf op. Lijkt me een hachelijke onderneming, maar hij schijnt er goed in te zijn. Enfin, het lost zich waarschijnlijk weer vanzelf op. Daar vertrouw ik op. Liefs van je opgeloste boezemvriend.
Aardmuis: Pofadder, je kunt het altijd nog vragen aan de rups. Die heeft soms echt een mooie oplossing ... duurt wel even ... maar terwijl we dan wachten op het resultaat, bakken we een opgeloste taart ... zo’n luchtige in ’t niets verdwijnende taart ... Misschien lukt het ons om samen op te lossen ... dat zou nog eens een groot geschenk zijn. Je grote vriend.
Naast het feit dat ik zo’n plezier beleef aan onze gesprekjes, kan ik ook zo de diepe laag onder onze dialoog voelen. ‘Oplossen’ hebben wij in onze westerse wereld verheven tot hoogste goed. Dient zich iets aan ... hoe ga je het oplossen? Wat is een goede oplossing? Heb je het eigenlijk al opgelost? Het lijkt wel een chip die wij ingeslikt hebben…..!
Wat vinden we het toch moeilijk om het leven in al zijn facetten te omarmen? Gewoon zoals het komt, zonder dat we direct aan het werk hoeven, iets dienen te veranderen, het op moeten lossen.
Ik realiseerde me weer zo scherp dat ook ik nog vaak gericht ben op de oplossing. En dat ik daardoor over het hoofd zie wat er zich nog meer aandient in het moment. En wat ken ik het ook zo goed dat ik helemaal niet gericht ben op de oplossing en dat ik me dan gedragen voel door een ‘diep vertrouwen en geloof’ in het ‘oplossende vermogen’ van wat groter is dan ik. Een zegen!
Natuurlijk is het zo dat je niet alles maar kunt laten komen zoals het komt. Daarover spreekt dit oh zo bekende, maar toch echt prachtige gedicht van Reinhold Niebuhr:
Geef me het geduld om te aanvaarden
wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen
wat ik wel kan veranderen.
En geef mij de wijsheid om het onderscheid
tussen beiden te maken.
Wanneer wij ons in deze wijsheid oefenen, zullen we meer en meer de grote, dragende kracht van het leven ervaren.
Webdesign